مقیاس PSPS-27 برای ارزیابی شیوه‌های نمایش بیرونی کمال‌گرایی به دیگران طراحی شده است. برخلاف ابزارهایی که به افکار درونی یا معیارهای شخصی می‌پردازند، PSPS رفتارها و تمایلات اجتماعی مانند تلاش برای کامل جلوه دادن خود، پنهان‌سازی نقص‌ها، و اجتناب از موقعیت‌های تهدیدکننده‌ی تصویر خود را اندازه‌گیری می‌کند. این ابزار درک دقیقی از نقش کمال‌گرایی در روابط اجتماعی، عزت‌نفس وابسته به تایید دیگران، و آسیب‌های بین‌فردی ارائه می‌دهد.
پرسشنامه MPCI-E-15 ابزاری تخصصی برای سنجش شناخت‌ها و افکار خودکار کمال‌گرایانه است. این پرسشنامه نه بر رفتار یا احساس، بلکه بر افکار تکرارشونده و ذهنی درباره‌ی لزوم کامل بودن، ترس از شکست، و معیارهای افراطی تمرکز دارد. نسخه‌ی کوتاه‌شده‌ی آن (۱۵ گویه‌ای) دارای ساختار چندبعدی بوده و به سه مؤلفه‌ی اصلی می‌پردازد:
1. نیاز به کامل بودن (Need to be perfect)
2. ارزش‌گذاری افراطی موفقیت (Overvaluation of performance)
3. افکار خودانتقادی خودکار (Self-critical automatic thoughts)
PAPS-12 ابزاری روان‌سنجی برای ارزیابی کمال‌گرایی ناسالم مرتبط با ظاهر فیزیکی است. این آزمون، دو مؤلفه‌ی کلیدی را می‌سنجد:
1. نگرانی در مورد نقص‌های ظاهری (Concern over Physical Imperfection)
2. استانداردهای بالای ظاهری (High Standards for Physical Appearance)
افرادی که نمره بالایی در این مقیاس کسب می‌کنند، اغلب تصویر ذهنی منفی از بدن خود دارند، استانداردهای غیرواقع‌گرایانه نسبت به زیبایی دنبال می‌کنند، و در معرض اختلالات روانی مرتبط با ظاهر هستند.
FAPS-17 ابزاری تخصصی برای سنجش کمال‌گرایی ادراک‌شده در ساختار خانوادگی است و بر این اساس طراحی شده که چگونه خانواده‌ها، به‌ویژه والدین، استانداردهای بالا، نظم افراطی، و نارضایتی از عملکرد فرزند را القا می‌کنند. این آزمون به افراد کمک می‌کند تا درک خود از فشارهای کمال‌گرایانه خانوادگی را ارزیابی کرده و اثرات آن بر عزت‌نفس، اضطراب، و سلامت روانی خود را بررسی کنند. آزمون در سه بُعد طراحی شده:
1. استانداردهای بالا خانواده (Family Standards)
2. نظم خانواده (Family Order)
3. نارضایتی ادراک‌شده از جانب خانواده (Family Discrepancy)
مقیاس زوجی تقریباً بی‌نقص (DAPS-26) ابزاری تخصصی برای سنجش کمال‌گرایی در زمینه روابط عاشقانه و زوجی است. این پرسشنامه بر اساس مقیاس‌های کمال‌گرایی فردی ساخته شده و به ارزیابی سه مؤلفه اصلی در روابط می‌پردازد:
1. استانداردهای بالا در رابطه (High Standards)
2. نظم در روابط (Order)
3. ناخشنودی از شریک یا خود در رابطه (Discrepancy)
این مقیاس توانایی تمایز میان کمال‌گرایی سالم و ناسالم در روابط را دارد و در پژوهش‌های زوج‌درمانی و روان‌شناسی عشق کاربرد فراوان دارد.
پرسشنامه کمال‌گرایی بالینی (CPQ-12) ابزاری کوتاه و استاندارد برای سنجش کمال‌گرایی ناسازگار بالینی است که تمرکز آن نه بر صرف داشتن استانداردهای بالا، بلکه بر پافشاری ناسالم بر موفقیت و خودارزش‌مندی مشروط به عملکرد است. این ابزار با الهام از مدل شناختی–رفتاری کمال‌گرایی طراحی شده و به ارزیابی افکار و رفتارهایی می‌پردازد که با اضطراب، اختلالات خوردن، افسردگی و وسواس مرتبط هستند.
APS-R ابزاری خودگزارشی برای ارزیابی کمال‌گرایی سالم و ناسالم در سه بُعد:
1. استانداردهای بالا (High Standards)، 2. نظم (Order)، 3. ناخشنودی از خود (Discrepancy) می‌باشد. این آزمون با هدف تمایز بین کمال‌گرایی سازگار (سالم) و ناسازگار (ناسالم) طراحی شده و در پژوهش‌های تحصیلی، بالینی و شخصیت‌شناسی کاربرد زیادی دارد. بالا بودن نمره در خرده‌مقیاس «ناخشنودی از خود» نشانگر کمال‌گرایی ناسازگار است.
مقیاس Y-BOCS یکی از معتبرترین ابزارهای سنجش شدت اختلال وسواس فکری–عملی (OCD) است که توسط گودمن و همکاران در دانشگاه ییل طراحی شد. این آزمون، نه برای تشخیص، بلکه برای سنجش شدت نشانه‌های وسواس و اجبار طراحی شده و شامل سؤالاتی درباره میزان زمان صرف‌شده، میزان ناراحتی، میزان کنترل‌پذیری و اختلال عملکرد ناشی از این افکار و اعمال است. آزمون به‌صورت مصاحبه بالینی اجرا می‌شود، اما نسخه خودگزارشی آن نیز وجود دارد.
COPS یک مقیاس خود‌سنجی ۱۰ موردی است که توسط Kim در ۲۰۱۰ طراحی شد تا نگرش افراد نسبت به پیامدهای کمال‌گرایی را اندازه بگیرد. شش ماده مربوط به پیامدهای مثبت (مثلاً انگیزه‌بخشی، افزایش بازدهی) و چهار ماده مربوط به پیامدهای منفی (مثل کاهش کارایی، ایجاد تنش روانی) هستند. پاسخ‌ها روی طیف لیکرت ۵ درجه‌ای ثبت می‌شوند (از "کاملاً نادرست" تا "کاملاً درست"). آزمون ساختار دو‌بُعدی با تحلیل عاملی تایید شد و ضریب‌های بار عاملی بالا در هر بعد نشان‌دهنده‌ی تمایز واضح بین پیامد مثبت و منفی است .
مقیاس کمال‌گرایی چندبعدی هیویت و فلچ (HFMPS) یکی از معتبرترین ابزارها برای سنجش کمال‌گرایی است که سه نوع باور کمال‌گرایانه را ارزیابی می‌کند: ۱) کمال‌گرایی خودمحور که شامل تلاش‌های افراطی برای بی‌نقص بودن در عملکرد فردی است، ۲) کمال‌گرایی دگرمحور که توقعات افراطی از دیگران را شامل می‌شود، و ۳) کمال‌گرایی اجتماعی-تجویزی که احساس فشار از سوی جامعه یا دیگران برای کامل بودن را می‌سنجد. این آزمون به خوبی تمایز بین ابعاد سالم و ناسالم کمال‌گرایی را روشن می‌کند و کاربرد بالینی و پژوهشی گسترده‌ای دارد.