{{ excerpt | truncatewords: 55 }}
{% endif %}اگر به یک روانشناس یا روانپزشک مراجعه کرده باشید، ممکن است در همان جلسه اول یک پرسشنامه کوتاه به شما بدهند و بخواهند به چند سوال درباره حال‌تان در دو هفته گذشته پاسخ دهید. این پرسشنامه، همان آزمون غربالگری سطح ۱ DSM-5 است. این تست یک جور “چکاپ سریع” برای سلامت روان شماست. هدفش این است که به متخصص کمک کند خیلی سریع یک دید کلی از وضعیت شما پیدا کند و بفهمد روی کدام مسائل باید بیشتر تمرکز کند.
این آزمون خیلی کوتاه است و معمولاً کمتر از ۵ دقیقه وقت می‌گیرد. نسخه بزرگسالان آن ۲۳ سوال دارد که ۱۳ حوزه مختلف را بررسی می‌کند. در واقع از شما می‌پرسد که در دو هفته اخیر، چقدر با مشکلات زیر درگیر بوده‌اید:
شما باید به هر سوال با گزینه‌هایی مثل “اصلاً”، “خفیف”، “متوسط” یا “شدید” پاسخ دهید. برای کودکان و نوجوانان هم نسخه‌های مخصوصی از این آزمون وجود دارد که معمولاً والدین به آن‌ها پاسخ می‌دهند.
اول از همه، یادتان باشد که آزمون غربالگری سطح ۱ DSM-5 یک ابزار تشخیصی نیست! یعنی نمره بالای شما در یک بخش، به معنی داشتن قطعی آن اختلال نیست.
این نمره‌ها فقط یک “سیگنال” یا “چراغ راهنما” برای درمانگر هستند. قانون کلی این است:
پس این آزمون فقط نقطه شروعی برای یک گفتگوی عمیق‌تر بین شما و متخصص است.
هر ابزاری خوبی‌ها و بدی‌های خودش را دارد. خوب است که شما هم با آن‌ها آشنا باشید.
در گذشته، تشخیص‌های روانپزشکی بیشتر حالت “صفر و یکی” داشتند. یعنی یا شما یک اختلال را داشتید یا نداشتید. اما متخصصان متوجه شدند که این نگاه خیلی دقیق نیست. مثلاً افسردگی یا اضطراب در افراد مختلف شدت‌های متفاوتی دارد.
برای همین، در راهنمای تشخیصی جدید (DSM-5)، تصمیم گرفته شد که به جای نگاه صفر و یکی، به مشکلات روان به صورت یک طیف نگاه شود. آزمون غربالگری سطح ۱ DSM-5 اولین قدم برای عملی کردن این نگاه جدید بود. این آزمون کمک می‌کند تا متخصصان از همان ابتدا بفهمند کدام علائم در شما شدیدتر است تا بتوانند درمان دقیق‌تری را برنامه‌ریزی کنند و روند بهبودی شما را بهتر زیر نظر بگیرند.
{{ excerpt | truncatewords: 55 }}
{% endif %}