کمال گرایی ظاهری چیزیه که این روزها خیلیها باهاش درگیرن. یعنی یک میل شدید برای داشتن ظاهر بینقص و یک نگرانی دائمی از اینکه مبادا یک ایراد کوچیک داشته باشیم. اما این موضوع چقدر در مورد شما صدق میکنه؟ آزمون PAPS-12 یک ابزار روانشناسی معتبره که کمک میکنه این موضوع رو در خودتون ریشهیابی کنید. بیایید ببینیم این آزمون چطور کار میکنه و چه چیزی رو به ما نشون میده.
این آزمون کوتاه ۱۲ سوالی، دو جنبه اصلی از کمالگرایی در مورد ظاهر رو بررسی میکنه. در واقع مثل دو روی یک سکه میمونه:
این بخش مربوط به جنبه مثبتتر ماجراست. یعنی شما استانداردهای خیلی بالایی برای ظاهرتون دارید و فعالانه تلاش میکنید تا به اون ظاهر ایدهآل برسید. مثلاً همیشه دوست دارید بهترین لباسها رو بپوشید، موهای مرتبی داشته باشید و دیگران شما رو به خاطر ظاهرتون تحسین کنن. این جنبه بیشتر شبیه یک «امید» برای رسیدن به بهترین حالت ممکنه.
این روی سکه، جنبه منفی و آزاردهنده کمال گرایی ظاهری است. یعنی شما دائماً نگران ایرادهای ظاهریتون هستید، حتی اگر خیلی کوچک باشن. مدام خودتون رو سرزنش میکنید، از ظاهر فعلیتون راضی نیستید و میترسید که دیگران متوجه نقصهای شما بشن. این جنبه بیشتر یک «نگرانی» و «وسواس» دائمیه.
شرکت در آزمون PAPS-12 خیلی سادهست. هر سوال یک مقیاس ۵ گزینهای داره (از «کاملاً مخالفم» تا «کاملاً موافقم»). شما به هر سوال بر اساس میزان موافقتتون نمره میدید.
نکته مهم اینه که این آزمون یک نمره کلی نداره، بلکه دو نمره جدا برای هر بخش به شما میده:
آزمون PAPS-12 فقط برای کنجکاوی نیست. در دنیای روانشناسی و تحقیقات، از این ابزار برای موارد زیر استفاده میشه:
هر ابزاری مزایا و معایب خودشو داره. این آزمون هم مستثنی نیست.
برای اینکه بدونید این آزمون از کجا اومده، خوبه که با سازندگانش آشنا بشید. آزمون PAPS-12 توسط دو محقق به نامهای دکتر هونگفی یانگ و دکتر یواخیم اشتوبر در سال ۲۰۱۲ طراحی شد. اونها متوجه شدن که یک جای خالی برای سنجش تخصصی کمالگرایی در حوزه ظاهر وجود داره. برای همین، این ابزار کوتاه و کاربردی رو ساختن تا به روانشناسها و محققها کمک کنن این پدیده رو بهتر درک کنن. از اون زمان تا حالا، این آزمون در سراسر دنیا مورد استفاده قرار گرفته و اعتبار خودش رو ثابت کرده.
{{ excerpt | truncatewords: 55 }}
{% endif %}